بیشتر خرس ها در نیمکره ی شمالی زندگی می کنند. خرس های قطبی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. شمالگان و جنوبگان درحالی که از برخی جهات زیستگاه های مشابهی هستند، سکونتگاه موجودات بسیار متفاوتی هستند. هر دو قطب میزبان انواعی از فُک ها و نهنگ ها هستند، اما فقط شمالگان منزلگاه بزرگ ترین خرس روی زمین یعنی خرس قطبی است.
خرس های قطبی (Ursus maritimus) را می توان در مدار شمالگان در آلاسکا، کانادا، گرینلند (بخشی از دانمارک)، نروژ، روسیه و گاهی اوقات در ایسلند یافت. خز خرس قطبی برای دمایی که می تواند به کمتر از منفی 30 درجه سانتیگراد برسد، مناسب است. آن ها بیشتر عمر خود را روی یخ زندگی کرده و از فک های غنی از چربی تغذیه می کنند. این غذای چرب انرژی آن ها را در فاصله های طولانی بین وعده های غذایی تامین می کند.
جنوبگان نیز یخ، سرما و فک دارد. بنابراین، چرا هیچ خرس قطبی در جنوبی ترین قاره وجود ندارد؟ اندرو دروچر، استاد علوم زیستی در دانشگاه آلبرتا در کانادا که نزدیک به 40 سال خرس های قطبی را مطالعه کرده است، گفت: «خرس ها عمدتاّ پدیده ای مربوط به نیمکره ی شمالی هستند.»
به غیر از خرس آندی (Tremarctos ornatus) از آمریکای جنوبی، خرس ها فقط در نیمکره ی شمالی دیده می شوند. دلیل خاصی برای این مسیله وجود ندارد. برخی گونه ها در برخی مکان ها تکامل پیدا می کنند و برخی دیگر نه. دروچر گفت: «جغرافیای زیستی مملو از پدیده های عجیب و غریب است. برخی گونه ها به مناطق جدید راه پیدا می کنند و برخی دیگر نه.»
مخصوصا برای خرس های قطبی، هرگز زمانی در تاریخچه ی تکاملی آن ها وجود نداشته است که قطب شمال و قطب جنوب به وسیله ی یخ (یا خشکی) به هم متصل باشند. دروچر به لایوساینس گفت: «مردم می گویند خرس های قطبی بزرگ ترین گوشتخواران زمینی در جهان هستند. با این حال، آن ها اصلا گونه ی خشکی نیستند.» این خرس های بزرگ سفید تقریباً تمام عمر خود را روی یخ دریا زندگی می کنند و فقط گاهی برای تولیدمثل به ساحل می آیند.
همین حالا به جامعه حامیان حیوانات و طبیعت «مای ملو» بپیوندید و ما را در این مسیر زیبا همراهی کنید. برای شروع اینجا کلیک کنید.
خرس های قطبی ازنظر تکاملی گونه نسبتاً جوانی هستند. دروچر گفت آن ها حدود 5 میلیون تا 500 هزار سال پیش، از جد مشترکی از خرس قهوه ای (Ursus arctos) تکامل پیدا کردند. اما حتی پنج میلیون سال پیش، قاره ها در موقعیت مشابهی با موقعیت امروزی قرار داشتند، بنابراین خرس های قطبی هرگز این فرصت را نداشتند که از یک قطب به قطب دیگر سفر کنند.
نزدیک ترین خشکی به جنوبگان، انتهای جنوبی آمریکای جنوبی است که شامل شیلی و آرژانتین می شود. خرس های قطبی برای رسیدن به قطب جنوب باید از گذرگاه خطرناک دریک عبور کنند. این منطقه همچنین به دلیل طوفان های قوی و دریاهای متلاطم معروف است، زیرا آب سردی که از سمت جنوب می آید، به آب گرمی که از سمت شمال می آید، می رسد.
اما آیا اگر خرس های قطبی این فرصت را داشته باشند، در قطب جنوب زنده می مانند؟ به نظر دروچر، پاسخ ساده است: آن ها در جنوبگان سرگرمی های زیادی خواهند داشت. در شمالگان، خرس های قطبی از فک ها و پرندگان یا تخم های آن ها تغذیه می کنند. هر سه مورد در جنوبگان فراوان هستند و شش گونه فک و پنج گونه پنگوین نیز در این قاره زندگی می کنند.
علاوه بر این، هیچ یک از این حیوانات به گونه ای تکامل پیدا نکرده اند که نسبت به شکارچیان بزرگی که روی زمین پرسه می زنند، هشیار باشند. مناظر جنوبگان بوفه رایگانی برای خرس قطبی خواهد بود. به همین دلیل، است که هیچ کس نباید خرس های قطبی را به آنجا ببرد. اشتهای سیری ناپذیر خرس های قطبی همراه با ناآگاهی جانوران محلی از شکارچیان بزرگ خشکی، احتمالاً موجب فروپاشی اکولوژیکی خواهد شد. بنابراین، احتمالاً بهتر است خرس های سفید بزرگ در همان شمال بمانند.
منبع: زومیت [لینک]
